Wekker weer op 6u15, net als iedereen lijkt het. Helaas is het buiten helemaal wit, we zitten in dichte wolken. Er valt ook wat regen. Hopelijk trekt dat weg, we hebben een lange tocht voor de boeg waar ik best wat tegenop zie. 9 km, 650m stijgen en 515 dalen over een 'zwart' pad, dat is een moeilijkere categorie dan de afgelopen dagen. Maar volgens SNP moet het te doen zijn met een goede conditie, geen hoogtevrees en vaste benen. De wandeling van gister heeft me gelukkig wat vertrouwen gegeven.

Ontbijt weer hetzelfde als gister. Bastiaan neemt nu wat choco flakes. Hij leeft verder op mueslirepen, die hebben we toch genoeg. Ik smeer wel weer wat brood voor lunch. Ondertussen zien we ook de zon doorbreken, fijn. We pakken de boel weer in, voor de zekerheid met een extra plasic zak als bescherming tegen de regen. Ook voor het eerst de broekspijpen aangeritst, het is fris.

Rond half 9 vertrekken we, helaas toch weer in de mist. Het trekt net op tijd even open om de hut nog te kunnen zien. Daarna gaan we om een heuvel heen en blijft de hut buiten beeld. Wel een mooi uitzicht over het Oberberg dal waar we eergister doorheen liepen. Maar ook vaak geen enkel uitzicht door de dichte mist. Ook weer diverse Notenkrakers zien vliegen.

Het pad is het eerste deel vrij vlak en inderdaad wel spannend, vooral door de rotsvelden waar we doorheen moeten. Grote stappen van het ene naar de andere rotsblok, de stokken hebben hier weinig nut. Soms een riviertje oversteken, alhoewel die ook wel eens onder de rotsen door lopen, dan hoor je het alleen. Op het punt waar de klim gaat beginnen, pauzeren we even voor wat eten. Onderweg al wel wat bosbessen gegeten, die groeien hier volop. Dan begint de klim, op een paar vlakke stukjes na gaat het daarna meestal omhoog. We hebben twee mensen voor ons (die hebben ons aan het begin ingehaald) en daardoor kunnen we zien waar het pad heengaat. Soms vraag ik me af hoe ik daar in hemelsnaam moet komen, maar door het pad steeds meter voor meter te bekijken, lukt het toch om alle lastige stukken voorbij te komen. Voor Bastiaan met zijn lange jonge benen is het minder lastig en hij loopt meestal voorop. Dat is voor mij wel handig, dan hoef ik het pad niet te zoeken.

Er zijn veel hoogtepunten, letterlijk en figuurlijk. Voor Bastiaan is de eerste sneeuw die hij kan aanraken een top moment, dat heeft hij al heel lang als wens. Ik geniet van alle uitzichten (als ze er zijn), van een onverwacht meertje met veenpluis en vooral van het feit dat ik dit kán.

Het laatste stuk naar de pas gaat over een halfronde puinhelling, we zien dat pad duidelijk lopen. Het valt me mee hoe lastig dat is, alleen kleine stukjes naar beneden vind ik moeilijk door de onvaste ondergrond.

Op 2715m zijn we op de pas en zien we allereerst een flink stuk sneeuw dat aan de andere kant tegen de rand aan ligt. En dan het dal aan de andere kant. Het is even helder, je ziet zelfs het dal helemaal beneden, waar we eergister begonnen zijn. Je kunt hier nog een zijpad nemen om een top te beklimmen. Ik was dat niet van plan, maar de mensen die voor ons liepen, komen net enthousiast naar beneden, dus we gaan ook maar, het scheelt dat het zonder bepakking kan omdat we toch terug moeten naar de pas. Zo makkelijk als ze zeiden dan het was, vind ik het niet, maar Bastiaan haalt me over om door te zetten en we halen de top, de Basslerjoch op 2829 meter! Dat het mooie uitzicht er niet is door de mist (we hadden anders de volgende hut kunnen zien liggen), mag de pret niet drukken.

Dan volgt een lange afdaling. Eerst terug naar de pas en vanaf daar het dal in. Ik zag op tegen het eerste stukje omdat je om de sneeuw heen moet door puin/gravel op een plek waar geen pad is. Voetje voor voetje met de stokken als steun lukt het zonder uitglijden. Opluchting als ik weer op het pad ben. Helaas verderop nog wel weer een groot rotsveld, soms lukt het me alleen zittend om van een rotsblok naar beneden te komen. Heb ergens een bloedende duim opgelopen, maar pleister is niet nodig. Het laatste stuk van de afdaling gaat over een graat, met links en rechts en helling. Onderaan zien we al het horizontale pad dat we daarna zullen volgen tot de hut. Dat loopt lekker! Alleen nog een paar riviertjes over, maar onze schoenen zijn waterdicht, dus geen zorgen. Op dit laatste stuk zien we ineens wat meer mensen, verder hebben we alleen 3 inhalers gezien en 2 hardlopers (!) die ons tegemoet kwamen. Ik had meer mensen verwacht omdat dit een populaire route is.

Het laatste stuk is nog een half uur, we zien de hut al liggen. Die ligt op de rand van een plateau, boven een waterval. Erg aantrekkelijk! Komen om half 6 aan, mooi op tijd voor het avondeten dat ook hier om stipt 18u wordt geserveerd.

De hut heeft een oud gedeelte (wit gebouw met rood-witte luiken) en een nieuwe houten aanbouw. Wij hebben een 4-persoons kamer bovenin de aanbouw met uitzicht op het plateau achter de hut. Er staat een breed dubbel stapelbed. Onderin liggen al spullen, dus wij gaan boven. Geen tijd meer voor douchen, meteen naar het diner. Helaas is Bastiaan not amused vanwege het volledig vegetarische eten in deze hut. Hij houdt het na de soep voor gezien, maar komt later nog wel even terug voor het toetje. Ik vind het echter heerlijk: soep, saladebuffet, 3 soorten hoofdgerecht en gebak toe.

Zit aan tafel met 3 Duitse meiden, twee middelbare mannen uit Wales en een Poolse vrouw die deels in Wales woont en daar in dezelfde bergwandel- cq klimvereniging zit als de mannen. Zij doen de hele Stubaier Höhenweg. Die bestaat uit 7 etappes en is in totaal 80 km (zie https://www.visittirol.nl/activiteiten/sport/wandelen/alle-wandelroutes/a-stubaier-hoehenweg). Wij hebben vandaag 1 van die etappes gedaan. En daar laten we het denk ik maar bij ;-)

Na het eten vrij snel naar bed, moe!